Temyiz eden : ... Tekstil ve Orman Ürünleri Sanayi veTicaret Limited Şirketi 

Vekili

: Av.... 

Karşı Taraf : Maliye Bakanlığı 

İstemin Özeti : İhracat istisnasından kaynaklanan katma değer vergisi alacağının, nakden iadesinin istendiği tarihten düzeltme fişlerine istinaden iade edildiği tarihe kadar geçen süre için hesapladığı gecikme faizinin iadesi istemiyle vergi dairesi müdürlüğüne yaptığı başvurunun reddi üzerine aynı vergi dairesi müdürlüğüne bu kez düzeltme istemiyle yaptığı başvurusu da reddedilen davacı tarafından, şikayet yoluyla başvuruda bulunduğu Maliye Bakanlığının zımni ret işlemine karşı açılan davayı; davacının, ihracattan doğan katma değer vergisi iade alacağının zamanında ödenmediğini belirterek, bu gecikmeden kaynaklandığını ileri sürdüğü gecikme faizinin iadesi istemiyle 10.10.2006 tarihinde davalı Yüreğir Vergi Dairesi Müdürlüğüne yaptığı ilk başvurusunun; bu başvurudan önce, davacı şirkete ödenmesi gerektiği halde eksik hesaplanarak yapılmış faiz ödemesine ilişkin vergi idaresince tesis edilmiş herhangi bir işlem bulunmaması nedeniyle, 213 sayılı Vergi Usul Kanununun 116 ve 124'üncü maddeleri kapsamında değil yeni bir işlem tesis edilmesi amacıyla 2577 sayılı Yasanın 10'uncu maddesi uyarınca yapıldığının kabulü gerekeceği, Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunun 16.2.2007 gün ve E:2006/232, K:2007/62 sayılı kararında belirtildiği üzere, vergi dairesinin üst merciinin bulunmaması ve faiz istemine yönelik 10.10.2006 tarihli ilk başvurunun vergi dairesi müdürlüğüne yapılması karşısında, davacının, 13.11.2006 tarihinde yaptığı ikinci başvurusunun, 10.10.2006 tarihli ilk başvurunun aynı idarece reddine ilişkin 20.10.2006 tarihli işlemin düzeltilmesi istemiyle 2577 sayılı Yasanın ll'inci maddesi kapsamında aynı makama yapılan bir başvuru olarak dikkate alınması gerektiği, ikinci başvurunun adı geçen vergi dairesince reddedilmesi üzerine, Maliye Bakanlığına 20.12.2006 tarihinde yapıldığı belirtilen başvurunun ise, anılan Yasanın ll'inci maddesi kapsamında yapılan bir başvuru olarak değerlendirilemeyeceği, tüm bu hususlar birlikte değerlendirilmesinden; davacının ilk başvurusunun reddi üzerine yaptığı ve 2577 sayılı Yasanın ll'inci maddesi kapsamında ele alınması gerektiği sonucuna varılan 13.11.2006 tarihli ikinci başvurusunun davalı idarece reddine ilişkin 20.11.2006 tarih ve 54330 sayılı işlemin tebliğ tarihi olan 23.11.2006 tarihinden itibaren 30 gün içinde dava açılması gerekirken; vergi dairesinin üst makamı olmayan ve şikayet başvurusu olarak da kabul edilmeşj mümkün bulunmayan Maliye Bakanlığına yapılan başvuru dava açma süresini durdurmayacağından, 26.2.2007 tarihinde açılan davanın, süreaşımı nedeniyle esasının inceleme olanağı bulunmadığı gerekçesiyle reddeden Adana 2. Vergi Mahkemesinin 29.2.2008 gün ve E:2007/457, K:2008/218 sayılı kararının; katma değer vergisi alacağının, iadesinin istenildiği tarihten, düzeltme fişleri uyarınca iade edildiği tarihe kadar geçen süre için hesaplanacak gecikme faizinin red ve iade edilmesinin 213 sayılı Yasanın 112'nci maddesinin gereği olduğu ve sözü edilen maddedeki tüm koşulların gerçekleştiği, davanın esası incelenerek karar yerilmesi gerektiği ileri sürülerek bozulması istenmiştir. 

Savunmanın Özeti: Temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmuştur. 

Tetkik Hakimi : Enis SİVİŞOĞLU 

Düşüncesi

: Temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar Vergi Mahkemesi kararının bozulmasını sağlayacak durumda bulunmadığından, temyiz isteminin reddi gerektiği düşünülmektedir. 

Savcı

: Sefer YILDIRIM 

Düşüncesi : İdare ve vergi mahkemelerince verilen kararların temyizen incelenerek bozulabilmesi için, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 49'uncu maddesinin birinci fıkrasında belirtilen nedenlerin bulunması gerekmektedir. 

Temyiz dilekçesinde öne sürülen hususlar, söz konusu maddede yazılı nedenlerden hiçbirisine uymadığından, istemin reddi ile temyiz edilen Mahkeme kararının onanmasının uygun olacağı düşünülmektedir. 

TÜRK MİLLETİ ADINA 

Hüküm veren Danıştay Üçüncü Dairesince işin gereği görüşülüp düşünüldü: Dayandığı hukuki ve kanuni nedenlerle gerekçesi yukarıda açıklanan Vergi Mahkemesi kararı, aynı gerekçe ve nedenlerle Dairemizce de uygun görülmüş olup, temyiz istemine ilişkin dilekçede ileri sürülen iddialar sözü geçen kararın bozulmasını sağlayacak durumda bulunmadığından, temyiz isteminin reddine ve kararın onanmasına, davacıdan 492 sayılı Harçlar Kanununa bağlı (3) sayılı Tarife uyarınca 35.50 lira maktu harç alınmasına, 23.2.2010 gününde oybirliğiyle karar verildi.