Temyiz İsteminde Bulunan: … Alternatif Finansal Kiralama Anonim Şirketi

            Karşı Taraf                   : Başbakanlık Gümrük Müsteşarlığı adına

                                                 İzmir TIR Gümrük Müdürlüğü

            İstemin Özeti   : Davacı adına tescilli 22.11.2007 gün ve 2936 sayılı serbest dolaşıma giriş beyannamesi kapsamı eşya nedeniyle ek olarak olarak tahakkuk ettirilen katma değer vergisine vaki itirazın reddine ilişkin işlemin iptali istemiyle açılan davayı reddeden İzmir Dördüncü Vergi Mahkemesinin 17.3.2009 gün ve E: 2008/543; K: 2009/ 365 sayılı kararının temyizen incelenerek bozulması istemiyle yapılan başvuruyu, süre aşımı nedeniyle reddeden İzmir Dördüncü Vergi Mahkemesinin 7.8.2009 gün ve E:2008/543; K:2009/365; Temyiz No: 2009/920 sayılı kararının; davanın reddi yolundaki mahkeme kararının tebliğ edildiği tarih itibarıyla, Av: …'nın kendilerini temsil yetkisinin bulunmadığı ileri sürülerek bozulması istenilmektedir.

            Savunmanın Özeti : İstemin reddi gerektiği savunulmuştur.

            Tetkik Hâkimi Bülent SEYİTDANLIOĞLU'nun Düşüncesi : Temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, 2577 sayılı Kanunun 49'uncu maddesinin 1'inci fıkrasında sayılan bozma nedenlerine uymadığından, temyiz istemi reddedilerek kararın onanması gerektiği düşünülmektedir.

            Danıştay Savcısı H. Hüseyin TOK'un Düşüncesi : Mahkemece; hernekadar süre aşımı nedeniyle temyiz isteminin reddine karar verilmiş ise de, davacı vekili Av. … adına düzenlenen vekaletnamenin 31.12.2008 tarihine kadar sınırlı süre ile verildiği, dolayısıyla davacı vekilinin 17.3.2009 tarihli mahkeme kararının tebliğ tarihinde temsil yetkisinin bulunmadığı anlaşılmaktadır.

            Bu durumda temyiz isteminin süresinde yapılıp yapılmadığının belirtilen husus dikkate alınmak suretiyle yeniden karar verilmek üzere mahkeme kararının bozulması gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA

            Hüküm veren Danıştay Yedinci Dairesince işin gereği görüşüldü:

            2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 61'nci maddesinin 1'inci fıkrasının, 5219 sayılı Kanunun11/A maddesiyle değişik birinci cümlesinde, bölge idare, idare ve vergi mahkemelerinin her yıl Ağustos ayının birinden Eylül ayının beşine kadar çalışmaya ara verecekleri; 61'inci maddesinin 1'inci fıkrasının devamında, ancak, yargı çevresine dahil olduğu bölge idare mahkemesinin bulunduğu il merkezi dışında kalan idare ve vergi mahkemelerinin çalışmaya ara vermeden yararlanamayacakları, bu mahkemelerin 62'nci maddedeki sınırlamaya tabi olmaksızın görevlerine devam edecekleri belirtilmiş ve 2'nci fıkrasında da, ara verme süresi içinde; bölge idare mahkemesi başkanının önerisi üzerine, Hakimler ve Savcılar Yüksek Kurulunca, her bölge idare mahkemesi merkezinde idare ve vergi mahkemesi başkan ve üyeleri arasından görevlendirilecek üç hakimin katıldığı bir nöbetçi mahkemenin kurulacağı açıklanmıştır. Aynı Kanunun 62'nci maddesinde ise, nöbetçi mahkemenin, çalışmaya ara verme süresi içinde, yürütmenin durdurulmasına ve delillerin tespitine ait işlerle, kanunen belli süre içinde karara bağlanması gereken işleri göreceği hükme bağlanmıştır.

            Olayda ise, davacı adına tescilli beyanname nedeniyle ek olarak olarak tahakkuk ettirilen katma değer vergisine vaki itirazın reddine ilşkin işlemin iptali istemiyle açılan davayı reddeden mahkeme kararının temyizen incelenerek bozulması istemiyle yapılan başvuruya ilişkin olan ve kanunen belli süre içerisinde karara bağlanma zorunluluğu bulunmayan davada, 2577 sayılı Yasanın yukarıda yer verilen 61'inci maddesinin 1'inci fıkrasında öngörülen çalışmaya ara verme dönemine rastlayan 7.8.2009 tarihinde, aynı maddenin 2'nci fıkrası uyarınca oluşturulan nöbetçi mahkemece karar verilmesinde, Yargılama Usulü kurallarına uyarlık görülmemiştir.

            Bu nedenle, temyiz isteminin kabulü ile temyize konu mahkeme kararının, görevli ve yetkili İzmir Dördüncü Vergi Mahkemesince karar verilmek üzere bozulmasına; bozma kararı üzerine Mahkemece yeniden verilecek kararla birlikte yargılama giderleri de hüküm altına alınacağından, bu hususta ayrıca hüküm tesisine gerek bulunmadığına 25.1.2011 gününde oybirliği ile karar verildi.