Temyiz İsteminde Bulunan  : Bursa Vergi Dairesi Başkanlığı

            Karşı Taraf                           : … Tekstil Sanayi ve Ticaret Anonim Şirketi

            İstemin Özeti                      : Davacı tarafından 3.12.1997 tarih ve 53551 sayılı yatırım teşvik belgesi kapsamında kullanılan döviz kredisi, damga vergisinden istisna tutulmuşken, bu kredinin yatırımın gerçekleşme değerini aşan kısmına ilişkin olarak 2003 yılının Mart dönemi için salınan damga vergisi ile kesilen vergi zıyaı cezasına dair işlemi; 3505 sayılı Kanunun Geçici 2'nci maddesi ile, ihracat ve döviz kazandırma taahhüdünde bulunan ve yatırım teşvik belgesine bağlanmış yatırımlar için alınan yatırım kredilerinin damga vergisinden istisna edildiği; öte yandan, Yatırımlarda Devlet Yardımları Hakkında Kararın Uygulanmasına ilişkin 2002/1 sıra No'lu Tebliğin 44'üncü maddesinde ise, teşvik belgesi kapsamında fiilen kullanılan kredilerin, aynı holdinge bağlı diğer firmalar adına düzenlenmiş teşvik belgelerine, aynı firmaya ait yeterli kredi limiti bulunan teşvik belgelerine veya aynı gerçek veya tüzel kişilerin asgari %50 oranında sermayesine ortak oldukları diğer firmalar adına düzenlenmiş teşvik belgelerine müeyyide uygulanmaksızın kısmen veya tamamen aktarılmasına Müsteşarlıkça izin verilebileceğinin öngörüldüğü; olayda, kullanılan döviz kredisine damga vergisi istisnası uygulanmışken, anılan kredinin bir kısmının yatırımın gerçekleşme değerini aştığı, davacının kredinin bu kısmının başka bir yatırım teşvik belgesine aktarılması isteminin Hazine Müsteşarlığınca uygun görülmemesi üzerine, dava konusu işlemin tesis edildiği anlaşılmakta ise de, yukarıda yer alan hükümler uyarınca, davacının fazladan kullandığı kredinin diğer teşvik belgesine aktarılması gerektiğinden, hukuka uyarlık taşımadığı gerekçesiyle iptal eden Bursa Vergi Mahkemesinin 19.10.2006 gün ve E:2005/2260; K:2006/1909 sayılı kararının; Hazine Müsteşarlığınca, fazladan kullanılan kredi miktarının başka bir teşvik belgesine aktarılmasının uygun görülmemesi nedeniyle dava konusu tarh ve ceza kesme işleminin hukuka uygun olduğu ileri sürülerek bozulması istenilmiştir.

            Savunmanın Özeti : İstemin reddi gerektiği savunulmuştur.

            Tetkik Hâkimi Bülent SEYİTDANLIOĞLU'nun Düşüncesi : Temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, 2577 sayılı Kanunun 49'uncu maddesinin 1'inci fıkrasında sayılan bozma nedenlerine uymadığından, temyiz istemi reddedilerek kararın onanması gerektiği düşünülmektedir.

            Danıştay Savcısı Mukaddes ARAS'ın Düşüncesi : İdare ve vergi mahkemelerince verilen kararların temyizen incelenerek bozulabilmesi için, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 49'uncu maddesinin 1'inci fıkrasında belirtilen nedenlerin bulunması gerekmektedir.

            Temyiz dilekçesinde öne sürülen hususlar, söz konusu maddede yazılı nedenlerden hiçbirisine uymadığından, istemin reddi ile temyiz edilen mahkeme kararının onanmasının uygun olacağı düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA

            Hüküm veren Danıştay Yedinci Dairesince işin gereği görüşüldü:

            Dosyanın incelenmesinden; yatırım teşvik belgesi kapsamında davacı tarafından kullanılan döviz kredisine damga vergisi istisnası uygulanmışken, kredinin bir kısmının yatırımın gerçekleşen değerini aştığı, davacının bu kısmın başka bir yatırım teşvik belgesine aktarılması yolundaki isteminin Hazine Müsteşarlığınca uygun görülmemesi üzerine tesis edilen tarh ve ceza kesme işleminin, Mahkemece, istemin özeti bölümünde yer alan gerekçeyle iptaline karar verildiği anlaşılmıştır.

            3505 sayılı Kanunun 1.1.1989 tarihinde yürürlüğe giren Geçici 2'nci maddesinin 4369 sayılı Kanunla değişik (c) fıkrasında, ihracat veya döviz kazandırma taahhüdünde bulunulan ve yatırım teşvik belgesine bağlanmış yatırımlar için alınan yatırım kredileri ile bu belge kapsamındaki şirket kuruluşu ve sermaye artırımı işlemleri ve bu işlemlerle ilgili olarak düzenlenen kâğıtların, 31.12.2003 tarihine kadar, 488 sayılı Kanuna göre, damga vergisinden; ve 492 sayılı Kanuna göre de, harçlardan istisna edileceği belirtilmiş; bu düzenlemeye ilişkin uygulamayı yönlendirmek amacıyla, aynı maddenin son fıkrasına dayanılarak yayımlanan (4) Seri No'lu İhracat ve Yatırımlarda Damga Vergisi ve Harç İstisnası Uygulaması Hakkında Tebliğin, "Yatırımlarla ilgili istisnanın kapsamı" başlıklı 5'inci kısmında da, istisnaların uygulanmasında, işlem anında yatırımcılar adına düzenlenmiş bulunan ve ihracat veya döviz kazandırma taahhüdünü ihtiva eden "Yatırım Teşvik Belgesinin" veya "İzin ve Teşvik Belgesinin" ibrazının şart olduğu; 7.2'nci bölümünde ise, damga vergisi ve harç istisnasından faydalanan ihracatçı ve yatırımcı kişi ve kuruluşlarca temin edilen kredilerin amaç dışı kullanıldığının tespiti halinde istisna konusu alınmayan damga vergisi ve harcın alınacağı düzenlemesi yer almıştır.

            Söz konusu yasal ve idari düzenlemelerin birlikte değerlendirilmesinden; yatırım teşvik belgesinde öngörülen teşviklerden yararlanabilmenin, bu belgede yazılı koşulların, yatırım süresi içerisinde ve eksiksiz yerine getirilmesine bağlı bulunduğu; teşvik unsurlarının, belgede öngörülmeyen işlemlere veya belgede belirtilen işlemlerin, belgede öngörülen miktarı aşan kısımlarına da uygulanmasına olanak bulunmadığı sonucuna ulaşılmaktadır.

            Olayda; davacının, yatırım teşvik belgesi kapsamında kullanılan ve yatırımın gerçekleşen kısmını aşan döviz kredisinin başka bir yatırım teşvik belgesine aktarılması yolundaki isteminin, Hazine Müsteşarlığınca uygun görülmediği ve bu yolda tesis edilen işlemin idari yargı yerinde dava konusu edilmediği tartışmasızdır. Bu bakımdan, anılan işleme dayanılarak, damga vergisi istisnasının kaldırılması suretiyle tesis edilen vergi tarhı ve ceza kesme işleminde hukuka aykırılık bulunmadığından, Mahkemece, işbu davanın konusunu oluşturmayan, tarh ve ceza kesme işleminin dayanağı olan işleme ilişkin olarak yapılan yargılama sonucunda verilen kararda isabet görülmemiştir.

            Bu nedenle, temyiz isteminin kabulüne ve mahkeme kararının bozulmasına, bozma kararı üzerine, Mahkemece, yeniden verilecek kararla birlikte yargılama giderleri de hüküm altına alınacağından, bu hususta ayrıca hüküm tesisine gerek bulunmadığına, 2.11.2010 gününde oybirliği ile karar verildi.